ดาบ2ทื่อ

เรื่องมีอยู่ว่าตอนนี้เราทำงานเพียงลำพัง เพราะหัวหน้าส่วนที่ดูแลครัวเราต้องกลับไปช่วยงานที่ครัวเค้า เราจึงมีสภาพจำยอมโดยดี ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้
ถึงแม้จะมีเพื่อนๆมาช่วยบ้างแต่เราก็เกรงใจ คิดว่าสิ่งที่ทำดีที่สุด และสมกับตำแหน่งงานที่ทำอยู่ ทั้งอาทิตย์นี้เรายืนสู้รับผิดชอบคนเดียว นึกน้อยใจและโมโหบ้าง หมดกำลังใจ แต่สุดท้ายมันก็ต้องทำต่อไป คิดได้2ทางไง 1.บ่นโวยวายออกมาบ้างว่าทำไมการวางแผนงานถึงเป็นแบบนี้ = เราท้อ 2.ทำไปอย่างน้อยสิ่งดีๆก็คงกลับมาหาเราวันไหนไม่รู้ ไม่คมสักด้าน